Het mag gezegd : van country music heb ik weinig kaas gegeten maar curieuze neus dat ik ben voor alle muziek die een kwaliteitslabel draagt (en dat kunnen zelfs smartlappen zijn J) ben ik gauw geïnteresseerd ook als ik de aanbieding krijg om dit releaseconcert bij te wonen ! Extra reden zijn de door mij gemiste optredens van de Doug Adkins Band toen die hier verleden jaar aan het touren was, twee vliegen in één klap voorwaar vandaag ! Het podium van de mooie zaal die De Casino wel is ligt er trouwens ook uitnodigend bij en de opkomst van de talrijke genodigden die vandaag hier wel extra in de watten gelegd worden is groot. Fijn voor Jef en vrouwtje Vera die zowat alle administratieve rompslomp voor haar rekening neemt en dankjewel lieve mensen voor de gastvrije ontvangst !

Na de voorstelling van de bandleden gaat het programma van start met een shuffle van idool Buddy ‘Big E’ Emmons en die dompelt ons in de sfeer die we hier een goed uur en een kwart gaan aanhouden : een sfeer van gemoedelijkheid en melodiciteit. Relax onderuit, da’s vandaag ook mijn ding en dat kan meteen daarna zeker met een Steel bewerking van Elton John’s ‘Blue Eyes’. Meester van de fiddle Peter van den Bos komt dan invallen op een doorstappertje daarna en Chris Peeters mag eveneens gepast weerwerk bieden. ‘Making The Rounds’ vervolgt en dat lijkt mij wat braaf maar dat heb je soms met country, dat er teveel ‘wolligheid’ onderligt, en die pedal steel (maar dat is daar eigen aan) klinkt al zo hemels en zalvend…Ik heb het dan liever wat meer up tempo maar Jef heeft het programma goed uitgebalanceerd vandaag dus zit er zo’n virtuoos nummer achter ook en da’s mooi ! Ook mooi is dat Paul Michiels hier vanavond staat met een eigen song, in Hollywood geschreven geeft-ie nog mee, en bovendien begeleidt die dat voor de gelegenheid ook op harmonica, werkelijk mooi en met schitterende intro, dit bekende ‘No Rewind’, poppy en hitgevoelig ook…is dat trouwens niet één van Paul’s hits geweest? Alleszins zal het voor verschillende onder ons dé lievelingssong op deze CD blijken .... Jef zal trouwens ook op de nieuwe CD van Paul op één nummer mee begeleiden. Hank Williams, king of American Country smartlap, is next, alleszins in een medley vorm die je ook op de CD terug vindt en daarna dan weer laat Ivo de drums roffelen en we gaan door tempowissels op het bekende ‘Caravan’ van the Duke, Duke Ellington, jazz voorwaar en op een manier da’k het nog nooit eerder hoorde, met die pedal steel slide en fiddle van Peter van den Bos, nu terug op het podium, da’s duidelijk een buitenbeentje, pfoeh !... En dan is het tijd voor een andere special guest en nog wel ééntje die er de grote plas heeft voor overgestoken : Doug Adkins, in a new jacket wordt er gegrapt, en die krijgt natuurlijk ook meteen de microfoon onder de neus gestoken. Doug maakte een viertal jaar geleden kennis met Jef, tourt ook met hem door Europa en roemt hem voor z’n diversiteit aan stijlen, mooi zo! ’Whiskey Salesman’ gaat mooi countrygezind door de boxen, een song van Doug die ook een plaatsje vond op Jef’s CD , lekker nummer is dat… ‘Once Upon a Time in The West’ gecomponeerd door Ennio Morricone voor de film destijds van Sergio Leone krijgt wel een héél bijzondere bewerking nu, met alleen de pedal steel van Jef en de begeleidende gitaartokkels van Chris Peeters. 1968 schrijven we en van de film zelf herinner ik me buiten die muziek echt niks meer…Laten we dan in het Westen blijven met de ‘Orange Blossom Special’ train song, a fiddler’s song ook, al herinnert dit ook aan de meer uptempo versie van Johnny Cash. Tijd dan voor een gesprek met Jef zelve die vertelt hoe die van lap steel naar pedal doorschoof, zijn ervaringen met z’n Amerikaanse helden en terloops wordt ook Bobby Setter, hier aanwezig in de zaal, vernoemd want Jef verwijst naar zijn samenwerking met Bobby en prijst diens belang voor de country muziek in België. Daar mag Bobby dan even later ook een applaus voor in ontvangst nemen . Presentator Mark hengelt daarna verder naar het hoe en waarom van deze toch wel late eigen CD in de carrière van Jef en de naam ‘Puzzle Steel’. Het samenvallen zoals de stukjes van een puzzel blijkt dat in een verhaal van stijlen die wel een heel eigen gezicht, uitvoering kregen onder Jef’s magische vingers. ‘Puzzle Steel’ is ook de eigen titelsong van de CD waar we nu deze avond vingervlug mee afsluiten. Niet zonder dat Jef eerst de muzikanten nog es voorstelt en van ieder heeft-ie wel een verhaal, het zijn al lang geen onbekenden meer van mekaar. Na het verdiende eindapplaus wordt ieder dan in de bloemen (al zijn het flessen) gezet en daarbij wordt ei zo na Peter van den Bos vergeten, het enige smetje op deze anders vlekkeloze avond maar dat wordt gelukkig gauw en zonder erg recht gezet. Een mooie avond was dit alweer en ook ik geef je dit graag mee: sta open voor andere muziekstijlen, dat blijkt vanavond de boodschap hier en da's steeds een verrijking !